mas gusto ko ang Noli Me Tangere. Si crisostomo ibarra, lumalaban siya sa espanya hindi pa dahas gamit niya. at mas madaling intindihin yung noli. maeron din mga kilig moments doon, nakapagdagdag lang ng kagandahan. sa el fili, dahil nga sa walang katuturan yung paglaban niya sa espanya na hindi gumagamit ng dahas, naisip niyang gumanti sa mga prayle, gamit ang dahas, at gumamit din ng ibang tao. bandang huli, parang wala siyang napatunayan. kasi namatay din siya. dahil sa pag-ibig, nasira lahat ng plano. minsan, iniisip ko. . . kung si rizal hindi mapigilan umisip ng dahas para makalaya, tayo pa kaya? may nagbago ba nung naisulat niya ang mga nobelang yan?