okei!!! eto na yung chap 1! enjoy! Chapter 1: [b] Bestfriend [/b] “Steven… Don’t leave me… Please! Don’t leave me…” pagmamakaawa ko. “Calm down, Princess, I’ll always be your friend… I’m not leaving without giving you this bracelet…” sabi ni Steven sabay kuha ng kamay ko at ikinabit ang napakagandang bracelet… habang ako, iyak ng iyak. “Stop crying! I don’t want to see you crying while I’m leaving… here!...” sabay abot sa akin nung panyo nya na color pink. “I want to tell you something before I leave…. You know what, I… I…” pag-aalangan na sabi ni Steven. “I?” curious na tanong ko. “I…” bitin na sabi ni Steven. Bigla nalang akong nagising pagkatapos sabihin ni Steven yung bitin nyang message. Kaasar! Hindi pa natuloy panaginip ko. Hay!!Ano kaya yung sasabihin ni Steven dun sa panaginip ko!. Curious talaga ako!! Sa kalagitnaan ng inis-effect ko ay bigla nalang akong tinawag ni Kuya Matthew. “What is it, Mat? Is there something wrong?” sabi ko habang inis na inis pa rin. “Steven is looking out for you. I think it’s important. Go ahead, Nick!” sabi ng makulit kong kuya! “Ok! As you wish, Boss!” sabi ko na may kulit effect pa! Oo nga pala… Ipapakilala ko sa inyo ang [b]pinaka[/b]makulit kong boss, este kuya.. Si [b]Steve Matthew Anderson[/b] or Mat for short. Hindi ko kinukuya si Mat kasi barkada lng daw dpat tingin ko sa kanya. At bawal ko daw syang tawaging “kuya”. Sya ang lagi kong ksama sa kulitan, tawanan, asaran, at sya lang ang napagkakatiwalaan ko sa secrets ko. Pagkababa ko ng hagdan ay agad kong nakita si Steven. Parang malungkot sya at parang luluha na sya. Ewan ko. Lapitan ko na nga lang. “Hi Best! Morning!” sabi ko with matching smile! “Good Morning,too!” sabi nya na parang ang lungkot lungkot! “Smile!” sabi ko. Pampaluwag lang ng loob nya. “I can’t smile, Princess! Cause I have a bad news for you…” paluha-luhang sabi nya. “Bad news? What is it..?” sabi ko habang bumibilis ang tibok ng puso ko. “I’m leaving!” sabi nya na lalong naiyak. “Your… lea…ving? What’s the problem.?” Sabi ko habang dahan-dahan na pumapatak ang luha ko. “My family will migrate to the Philippines… “ sabi ni Steven habang pinupunasan ang mga luha nya. “Steven! Don’t leave me!... You’re my only bestfriend… Please... Don’t leave me…” sabi ko na lalong umiyak. “Calm down, Princess, I’ll always be your friend… I’m not leaving without giving you this bracelet…” sabi nya at nagulat ako dahil parehas na parehas yung sinabi nya sa panaginip ko. Shocks! “Stop crying! I don’t want to see you crying while I’m leaving… here!...” sabay abot sa akin nung panyo nya na color pink. Parehas nga! Grabe na ‘to ha! “I want to tell you something before I leave…. You know what, I… I…” pag-aalangan na sabi ni Steven. “I?” sabi ko na may pagka-curious kung ano nga ba yung sasabihin ni Steven. Eto na ang pinakahihintay kong sabihin nya! Ahahay! “I… I….” sabi nya habang pumapatak ang mga pawis nya na namumuo sa noo nya. “I’ll miss you! Coz it’s hard to find a bestfriend like you in the Philippines.” Sabi nya na parang gumaan ang pakiramadam. “Ah.. So is this the very last minute we’ll see each other?” ang panghihinang sabi ko sa kanya. Inangat nya lang ang balikat nya. Sa tingin ko nga ito na ang last time na magkikita kami ng best ko…. “But… We’ll always be…” sabi nya na may ngiti na sa kanyang labi. [b]“Bestfriends![/b] sabi namin na mkay saya na sa puso namin. Alam kong magkikita pa kami ni Steven. Ramdam ko yun eh!Balang araw magkikita din kami. Hindi nagtagal ay nagpaalam na si Steven at naaalala ko pa rin sya dahil sa binigay nyang bracelet at…. Teka!..... Yung panyo nya!!!!