Lumapit ako sa bahay, sinubukan kong buksan ang pinto pero ayaw nitong magbukas. Inulit-ulit ko ang pagsubok pero hindi ako nagtagumpay. Hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko ito kayang ibuksan ito. Umupo nalang ako sa tabi ng pinto naghihintay ng walang hihintayin. Nawawalan na ako ng pag-asa na makakita pa ako ng kasama dito. Nawawala na rin ang pakiramdam ko na maganda ang lugar na ito. Tuluyan na akong tumayo para lumibot sa lugar na ito. Kasabay ng aking unang paghakbang, bumukas ang pinto at nakita ko ang isang babae. Nakatingin siya ng diretso sa akin at biglang ngumiti. Nakakapresko ang kanyang ngiti ang pag-asang nawawala ay unti-unting bumabalik. Bigla niyang sinabi “Halika pasok.”..... [b]CHAPTER 2[/b] Tulala nanaman ako sa labas ng bintana ng aming classroom. Isang araw na naman ang lilipas na walang mangyayari sa buhay ko. Tulad ng aking nakaugalian gising, kain, ligo, aral, kain, tulog. Yun kang naman ang takbo ng aking buhay sa araw-araw, napakaboring. Naalala ko bigla yung babae. Nakagawa kaya siya ng kaibigan? Okay lang kaya siya? Hindi ko maiwasan ang mag-alala sa kanya. “Hoy Mike! Musta na?” sabi ng isang boses ng lalake. Agad akong tumingin sa kanya. “Oi! Pat! Milagro ang aga mo dito? May sakit ka ba?” biro ko sa kanya. Siya si Patrick Mendoza. Ang kaisa-isang kaibigan ko sa paaralan. Parehong-pareho kami, laki sa away pero mas maganda ang buhay niya dahil siya ay may pamilya. Malayo ang kanilang bahay sa paaralan kaya kailangan niyang mapalayo sa pamilya at ngayon nangungupahan siya sa isang men’s dorm. Kasing tangkad ko lang siya, gwapo, pikon, medyo mayabang pero mabait, at dahil nga lagi siyang nasa away, maraming takot sa kanya. “Adik. Kahit na barumbado ako at magulo, kailangan ko pa ring pumasok sa paaralan kung gusto kong makatapos ng high school.” “Hahaha! Kahit anong mangyayari, hindi ka parin naman papasa! Hahaha!” yun ang banat ko sa kanya. “Hoy! Gusto mo ng away?” hamon niya sakin. Pinaaral nanaman niya ang pagiging pikon niya. “Umm...ano...pwede tama na ang away?” sabi ng boses ng isang babae. “Oo nga Mike sabi ko na sa iyo na wag kang makipag-away, bad yun. Tsaka nakakahiya naman sa ating cute na president.” biglang sabi ni Pat. Oo nga pala, si Pat ay sobrang childish at mahillig sa babae at dahil nga lagi siyang nakikipag-away, walang nagkakagusto sa kanya. “Umm...salamat sa inyong dalawa.” hiyang-hiyang sinabi ng babae. Ang babae ay si Louis Sarmiento, tulad nga ng sibi ni Pat, siya ay cute at ang presidente ng aming klase,sobrang mahiyain, mabait, maikli lang ang kanyang buhok at laging may nakatali na ribbon sa kanan para sa nakatirintas niyang buhok. “Hahaha! Walang anuman yon Louis! Para sa iyo lahat kaya kong gawin!” banat ni Pat kay Louis. Ganyan naman siya sa kahit sinong maganda o cute na babae. Bigla akong napatingin sa pintuan ng aming classroom at may nakita ulit na babaeng pamilyar sa akin na may dalang libro. Bigla niya itong hinagis papunta kay Pat. Boom! Sapol! Bull’s Eye! “Aray! Sino yon?” galit na galit si Pat. Nagsalita ang babae. “Hoy! Pat! Anong ginagawa mo sa kambal ko? Binu-bully mo nanaman siya no?” galit na din si Lyca. Si Lyca Sarmiento, kambal ni Louis at kabaliktaran niya pero mabait din, maganda at mahaba ang buhok tulad ng kambal niya, siya ay ang presidente ng kabilang klasi at may ribbon ding naka ayos para sa nakatirintas niyang buhok sa kaliwa, yun ang trademark nila. At isa pa, si Pat, takot na takot sa kanya. “Hhhiiinnndddiiii kkkooo ssiiiyyyaaa biiinnnuuu-bbbuullly Llllyyyycccaaaa.” nanginginig na sabi ni Pat. “Oo nga Lyca, hindi niya ako ina-ano.” sabi ni Louis. Ang bait niya talaga. “Chill ka lang Lyca.” sabi ko din sa kanya. “Okay. Sige na naniniwala na ako. Basta Louis pag may ginawa siyang masama sa iyo sabihin mo sa akin okay.” Tumingin siya kay Louis at ngumiti. “Oo, sige.” ngiti din ni Louis. “At ikaw Pat! Wag na wag mong lalapitan ang kapatid ko.” sabay tingin kay Pat ng masama. “Yes mam!!” kabadong sabi ni Pat. At pagkatapos ay bumalik na si Lyca sa kanilang classroom. At pagkatapos ng ilang minuto, dumating na ang prof namin. Math, English, Physics. Agad natapos ang morning classes at hindi ako nabagot dahil sa nakakatawang nangyari kanina. Naglalakad ako papuntang canteen para sa lunch, habang naglalakad, napatingin ako sa bintana at nakita ulit ang babae kaninang umaga na nag-iisa sa isang plant box sa plaza ng aming paaralan, malungkot. Nagdesisyon akong hindi na dumiretso sa canteen at puntahan nalang siya. *PLAZA (PLANT BOX)* “Yo!” bati ko sa babae. Kumakain siya ng isang tinapay. Agad din siyang tumingin sa akin. “Umm, ah! Ikaw yung lalake kanina.” bigla niyang sabi sa akin. “Haha! Oo ako nga. Nasaan ang mga kaibigan mo?” tumingin siya sa baba at muling nalungkot. Arg! Napaka-insensitive ko naman. Dapat kaninang nakita ko siya sa bintana alam ko na. Kailangan humingi ako ng tawad sa kanya. Hihingi na sana ako ng tawad pero bigla siyang tumingin sa akin at ngumiti. “Okay lang naman akong mag-isa. Bakit nandito ka?” alam kong nagsisinumaling siya sa una niyang sinabi. “Ano...umm...kasi...” hindi ko alam ang sasabihin ko pero ayokong sabihin sa kanya na pumunta ako dito dahil sa kanya nakakita ako ng mga ibon. “Ah! Kasi gustokong makakita ng ibon! Hahahaha!” pangit ng excuse ko sa kanya. “Ah! Ganun ba? Umm, oo nga pala hindi pa tayo nagkakilala diba? Ako pala si Aquamarine Agustus. Pero Aqua nalang itawag mo sa akin.” nakangiti siya sa akin. “Ako si Michael Mercado, nice to meet you Aqua.” Ngiti din ako sa kanya. “Kumain ka na?” tanong ko sa kanya. “Hindi pa, bakit?” “Lilibre kita ngayon yung masarap na tinapay sa canteen” “Diba mahirap kunin yon dahil maraming bumibili?” “Okay lang ako wag kang mag-alala. Kahit na blockbuster ang tinapay natin, pag sinabi kong ibibili kita, ibibili kita.” buong tapang kong sinabi sa kanya. Totoong pahirapang kumuha ng tinapay sa canteen dahil masarap iyon, pero gusto kong tulungan si Aqua hindi ko alam kung bakit pero nararamdaman ko dapat ko siyang maging kabigan. (End of Chapter)

Last edited by amenoyoku (2010-06-05 11:05:42)