Pages: 12344

  2010-05-13 23:25:47

micahgarcia
» n00b
FTalk Level: zero
32
0
1969-12-31

hi guys! Been a long time :) Ngayon lang ako nakapag-PC. Ngayon lang ginanahan :D Anyway, I cannot update just yet. Well, hintay muna akong mga replies. :D TY! :)

[b]CHAPTER SEVEN[/b] Kumakain kami ng breakfast. Me, Mom, and Dad. "How's school, baby?" my mom asked me. She's so sweet noh? 'Til now, she treats me like an infant. =) "It's cool, mom. Same old, same old. Pero dahil magggraduate na rin kami, wala nang masyadong ginagawa. One month na lang kasi eh." I answered and smiled sweetly. "Good morning." It's James, PA ng dad ko. "I'm sorry to interrupt you. I just thought you might wanna see this." He was holding a newpaper. Kahit hindi ko makita yung title ng paper, I knew what it was. It's the [i]The Elite Buzz[/i]. It writes news about us. I mean, the elite. Usually, tungkol sa mga business affairs and personal affairs ang nakasulat dun. So it kind of got my attention that my Dad's breakfast had to be interrupted because he had to look at something in it. My Dad wore his glasses and took the paper. He seemed shocked by whatever it was in there. I was about to swallow my food when he looked at me. I looked at him awkwardly. [i]What's he looking at?[/i] With my mouth full, I said, "What?" He looked mad. "What did I do?" I was already worried kase parang ang sama na ng tingin niya sa 'kin. I turned to my mom. "Mom." I am so not comfortable with that stare. I swallowed my food. "Anung ginawa ko?" "Patingin nga niyan." my Mom said and took the paper from my Dad's grip. When she got ahold of the paper, the same expression registered on her face. But this time, she was less scary than my Dad. She flipped the paper for me to see what the problem was. WTH.. [quote][align=center][b]THE BILLIONARE'S DAUGHTER, CAUGHT MAKING OUT WITH THE PRODIGAL SON![/b] [i]by Czyanara Brailles[/i] [/align][/quote] Ito yung scene kahapon sa Music Room! I looked at Dad and Mom habang kagat ko yung fork ko. I smiled my sweetest smile and made the peace sign. Ehehe :D Panu na 'to? Tyler kasi eh! Pahamak! [hr] Nasa mall ako. Kakatapos ko lang magshopping ng bagong damit. Si mommy kasi, pinaglalait ba naman yung mga damit ko kanina habang kumakain kame! Aynaku. :< About the matter nga pala, ayon, hindi na humaba yung usapan, thanks to my mom, AGAIN. Sabi niya, "Come on, honey. Give our daughter a break. She's been through a LOT. She deserves to take things easy." Uhh, whatever. Obviously, yung "a LOT" na sinasabi niya goes straight to one name: BLAKE. Nasa third floor ako. Pumunta ako dun sa may railings. Hindi ako mapakali. Kasi naman, kanina ko pa tinatawagan si manong gerry, pero cannot be reached naman siya. Kinakabahan na ako. Di ko naman kayang umuwi. AT, wala naman akong cash. Drat! kahit kailan talaga, pahamak ang credit card. :< Si mommy naman kase. :< I stomped my feet sa sobrang inis. At sa hindi inaasahang pagkakataon-- WAAAA! "Cellphone ko!" Nabitawan ko yung phone ko! Oh, no! Agad akong tumakbo papunta sa escalator. Kahit naka-escalator ako, tumatakbo pa rin ako. Okay, ano 'to, umaasa ako na masasalo ko pa yung phone ko? Ah, basta! Adrenaline rush! Pagdating ko sa ground floor.. "Asan na?" I whispered to myself. Wala naman kasi akong nakikitang pira-pirasong bits ng cellphone dun eh. "I believe, sa'yo 'to?" I turned around. "Blake!" Hindi ko mapigilang mag-smile kasi nakita ko, HAWAK NIYA YUNG PHONE KO! Oh wait, don't tell me, nasalo niya? Anu yon, isang malaking JOKE? "Don't be too amazed ah. Baka akalain mo, mala-Clark Kent ako. Well, tumitingin kasi ako dun sa mga unan dun," he pointed something sa gitna. Ayun, kita ko nga yung tambak ng unan dun. Hindi lang unan mga nandun. Mga damit din and everything. Sale yata eh? "Tapos nahulog yata mula sa langit 'tong phone mo." He chuckled as he handed me the cellphone. Medyo nagtouch yung kamay namin which - sort of, kind of, somehow - made me shiver. Ooohh. Ok, stupid me. :/ "T-thank you." was all I could say! Napansin kong madami siyang bitbit na mga paperbags. Well, ako din naman. Pero mas madami siyang bitbit ah. "Shopping?" I asked as I forced a smile. "Actually, sinamahan ko lang si Blair." Ouch. Sabi ko na nga ba, Mish, dapat nananahimik ka na lang at umaalis. He pointed her na nasa loob ng isang shop. She seemed to be choosing kung anong mas maganda dun sa dalawang dress na hawak nung nag-aassist sa kanya. "W-wow. That's so sweet-" Di ko natapos sinasabi ko kasi biglang nag-ring yung phone ko. Si Tyler. "Tyler?" "Asan ka?" he asked. More of the just-asking type ah. Not the tone na kala mo tatay ko siya. "Mall, baket?" "Wala, tinatanung ko lng. Nasa Zambales pa kasi ako eh. Nakita mo na ba yung sa [i]The Elite Buzz[/i]?" "Uhh, yep." "Let's talk pagkauwi ko ha?" "Osige, bbye!" I hung up. Bigla kong naalalang kasama ko nga pala si Blake! Oh crap. "Wow. Girlfriend check?" he asked bigla. Oh no. He must've read the article. This is indeed- EMBARRASSING! "Actually, we're not-" Di ko natapos NA NAMAN sinasabi ko dahil biglang dumating si Blair. "Oh, hi.. Mischa right?" she smiled. Very intimidating. :< "Y-yeah." I tried to smile really intimidating too but failed. :/ "Blake," she turned to Blake. "I need to go. Susunduin daw ako ni Kuya eh. Nagpapasama siya sa isang party." Disappointment was all over her pretty face. "It's ok, it's ok." Agad namang sabi ni Blake. "I'm really sorry. I'll just call you later." Then she kissed him on the cheeks. AWW. Why do I have to be born to see scenes like these? It's so.. Aww. "Sige ha, Mischa. Nice to see you." She smiled then tuluyan na siyang umalis. Oh no. Worse. Kaming dalawa na lang. OH NO. OH NO. OH NO. "Uhh," I broke the ice. "Sige, una na ako ah." I waved goodbye as I smiled. "W-wait." I turned around. "Hmm?" "Actually, may nagtext sa'yo. Si Manong Gerry. Umalis daw siya. Biglaan lang daw kase biglang tumawag yung asawa niya na manganganak na daw yung anak nila." I looked for that message in my phone. [quote][b]FROM: +639055805475[/b] Senorita, Gerry po i2. Psnxa na po. 2mawg po kc misis ko. Mnganganak na dw po anak nmin. Qng pde po, psundo po mna kyo ky Tyler. Psnxa npo tlg. Lubat na dn po aq. tnx[/quote] Lubat? Ano yun? "Blake, anong meaning ng lubat?" I showed him the text message. Then he laughed out loud. "Why are you laughing?" I raised an eyebrow. Just in a blink of an eye, he stopped. Wow, grbe moodswing nito ah. Serious mode agad. Wala nang bakas ng tawa sa mukha niya o. "Lubat, low bat." he smiled. Sinara ko yung phone ko. [i]Great. Now I'm doomed.[/i] Crap. Nasa Zambales pa si Tyler! "Well, if you need someone to take you home or something, I mean, kung wala kang dalang cash or anything, Or baka hindi mo alam pa'no umuwi sa inyo, you know-" As he was blabbing, I wanted to laugh. Nakayuko pa siya na parang ewan. HAHAHA, he's so cute- WAIT. Did I just say that? Yeah, I did. Who cares? It's true. And it's not like may ibang nakarinig. So zip it, ok guys? ;) "Let's go." Hinatak ko na siya palabas ng mall. [hr] "Ok lang bang kumain muna tayo? Papunta pa lang kasi dito si Manong John." Nasa labas kami ng mall. Kakatapos lang niyang makipag-usap sa driver niya. "Sure." I smiled. "Basta ba sa-" "Burger King. Right." He grinned. OK. Alam na alam pa dn niya favorite ko. AWKWARD. :/ Napatulala lang ako sa kanya. "Let's go?" he smiled. Oh, God, that smile! URRGGHH! "T-tara." I faked a smile. [hr] "Hmm.. Sarap." I smiled to myself. Kumakain na kami. At ansarap ng kain ko, grabe. Kelan ba ko huling kumain dito? Tanda ko, si Blake pa nun kasama ko nung huli akong kumain dito e! TOINK. Anu ba yan! He chuckled. "Di ka pa din nagbabago. Ansarap mo pa ding kumain." "Well, depende naman yan eh. Kung ba namang masarap yung pagkain, bakit hindi sasarap yung pag-kain ko, diba?" I said kahit na my mouth is full pa. Then uminom ako ng Coke. Large pa 'to ah. Di man Medium, LARGEEE! Habang siya, regular lang. Kakahiya talaga ako. "So kayo na pala talaga ni Tyler?" TOINK. TOINK. TOINK. Muntik akong mabulunan dun ah. Sarap ng kain ko ta's biglang ganun? Tss. "Uhm. H-hindi ah." I laughed a nervous laugh. "E ano yung nasa [i]TEB[/i]?" In fairness ah, wala akong nararamdamang emotion sa mga tanung niya. Parang straight lang na wala lang. Woah. He must be really over me. :/ I chuckled. "Can we not talk about that?" I smiled. "If you won't mind." "Sure." He smiled. [b]BLAKE'S POV[/b] Kung alam lang niya kung gano kahirap sa kin na itanong yun sa kanya. :/ Pero diba, hindi naman daw sila? So may chance pa diba? Nako, Blake! You're being delusional na naman! Imposible na dude! Pagkatapos naming kumain, lumabas na kami ng mall. Andun na daw si Manong John eh. Nung nasa sasakyan na kami, walang kibuan. Ewan ko, kung di siya magsasalita, di na din ako. Baka anu pang masabi ko. Rather, matanong. :/ Ayon, nakadating kami sa bahay nila nang hindi nagkikibuan. "Blake, salamat." she smiled. "You're welcome." I smiled back. Bumaba na siya at sinara yung pinto. Binaba ko yung window habang naglalakad siya papunta sa gate nila. Then, she turned around and waved goodbye. "Thank you ulet," I heard her say. Tapos hindi ko na napigilan. [b]MISCHA'S POV[/b] Magdo-doorbell na sana ako nang biglang-- Someone hugged me from the back. I tried to turned around. Para tignan kung sino yun. "Please, don't.." It's Blake. "10 seconds. Just give me 10 seconds to feel alive again." He whispered. "B-Blake.."

Last edited by micahgarcia (2010-05-15 03:28:34)

Pages: 12344

Board footer

© 2024 F Talk

Current time is 06:42

[ 12 queries - 0.017 second ]
Privacy Policy