[b]CHAPTER ELEVEN[/b] Nasa kwarto ako. Sa bed, specifically. Nakaupo't nakasandal sa headboard. Tinitingnan yung mga pic namin ni Blake. May album kasi ako na puro kami lang. Wala, trip trip lang na tingnan ulet. Hindi pa rin kasi ako makapaniwala. Na sa dinami-dami ng pinagdaanan namin, sa kalimutan din pala ang uwi namin. Napatitig ako dun sa isang picture. Yun yung nung recognition ko nung third year. Ayon, natawa na lang ako kase imbis na ako yung may-suot nung medal, siya pa yung nagsusuot. Hahaha. Baliw talaga yun noh? Biglang nag-ring yung phone ko na nasa side table. Kester. "Hello?" I said. "Mischa? This is Kester. I just want to remind you na may training tayo bukas. Application na. So kung may balak kang hindi pumasok bukas ng school, don't even think about it. Well, kung di ka papasok, pupunta na lang ako sa inyo. We'll be having a longer session then." "IDTS. You're being a jerk, AGAIN. And FYI, papasok ako bukas." I shut the album na basang-basa na sa mga luha ko. Bigla kasing natigil dahil nililitanyahan na naman ako ng lalaking 'to. "Good. Wala din naman akong balak pasakitin ang ulo ko for hours." "You know what? You're a really bad person." "Yes, I know I am." Pero bigla akong napalunok nung naalala ko yung mga pagcocomfort niya sa kin kanina. Parang gusto kong bawiin mga pinagsasabi ko. But I don't really think that he's affected naman eh. "Goodnight, Mischa." "Good-" Pero ang antipatikong bastos, binabaan ako." "..Night, Jerkkk!" I shut my phone and wiped my tears. I looked at myself sa mirror (full-length mirrors kasi katapat ng bed ko). "I think I need air." I whispered to myself and headed out. [hr] Nasa baywalk na naman ako. This time, mag-isa. Nagpahatid lang ako. Sabi ko kay Manong Gerry, tatawagan ko na lang siya if I need him to come fetch me na. Nakaupo ako dun sa concrete whatever na malapit sa dagat. Pero malayo ako dun sa madaming tao. Kase gusto kong makapag-isip-isip. Ewan anung iisipin ko. ) Napatingin ako sa right side ko nung may napansin akong umupo dun. HIndi naman siya malapit sa kin pero siya nga lang yung pinakamalapit na tao sa kin ngayon. Pareho pa yung expression sa mga mata namin when our eyes met.. We were both surprised. "I remember you." Nagulat ako. Si Blake, naaalala na niya ako?! "You're the girl from the hospital, right?" Bumagsak yung mga balikat ko. All my hopes were gone in a blink of an eye. I tried to smile. "Yep. I'm Msicha." Nilahad ko yung kamay ko sa kanya. "Blake." He smiled and shook my hand. Narealize ko nun na antagal-tagal ko na din palang hindi nahahawakan yung kamay niya. Medyo nailang ako kaya agad kong binawi yung kamay ko. Tumingin na lang ako agad sa dagat ulet. "Can I ask something?" I heard him say. "Hmm?" I turned to him this time. "Why are you here?" Napatahimik ako sandali. Iniisip ko kung ano ba dapat kong isagot. "Well, I just love it here.. To think random things out. Ikaw, this is weird. What are you doing here?" "May binili sa mall then napadaan dito. It caught my attention. And I already fell for it the moment I stepped on the place." He smiled and looked at the sea again. Napatingin na rin ako sa dagat. Hindi pa ba niya ako naaalala naman? Pfft. :[ "Can I ask a totally different question?" I heard him say again. Gnyan ba talaga 'pag nagkakaamnesia? Madaming tanong? Well, guess so. "Yep?" I said without facing me. "What are you in my life?" Na-shock naman ako dun bigla. Shoot, ba't naman niya bigla yun natanong?! I chuckled nervously. "What's with the question?" "I saw this picture.. Sa desk ko sa room ko. It was you and me. At to tell you honestly, kanina ko pa iniisip kung ano ba talaga ang papel mo sa buhay ko." I can feel him eagerly staring at me. Alam kong iniisip niyang girlfriend niya ako. But I can't say that. Kase hindi naman talaga na niya ako girlfriend diba? Uhh! This is just so difficult! Special pa ba ako sa kanya? Mahal pa ba nya ako? Malay ko! He's supposed to be answering that question pero kinalimutan na niya yung sagot. So I guess ako na lang ang makakasagot ng tanong na yan ngayon. "Well.." This time, I looked at him. He was looking at me in anticipation. "I'm your friend." I held his left hand. "Forever." I tried to smile. At kasabay ng pagsmile ko ay ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. I felt him hold my hand pero agad ko yun binawi and said, "I gotta go." Tumayo na ako at mabilis na naglakad palayo. But he followed me pala. "Wait!" I heard him shout pero I didn't look back. "Why are you crying?" Naramdaman ko yung kamay niya sa braso ko. This time, I turned around. Nang walang kabuhay-buhay, I said, "What do you want from me?" Pinupunasan ko nun yung mga luhang ayaw magpapigil. "You're crying.." He whispered and wiped my tears with his thumb. He held my face. "I know you're lying. You're not just a friend, are you?" Sinubukan kong alisin yung kamay niya sa mukha ko. Why is he doing this to me?! "Let go of me, Blake.." I said with all my might. Lhat lhat ng might na natitira pa sa 'kin. "Are you-" "No, I'm not. Blake, stop it, ok?" Hindi pa rin humuhupa yung mga luha ko. I tried to turn to go. But He pulled me and hugged me. "Hindi ko alam anong ginawa ko.. Hindi ko alam bakit ka umiiyak. Pero hindi ko naman masagot yung tanong na 'to, Bakit ba parang dinudurog yung puso ko sa bawat luhang pumapatak mula sa mata mo?" He said that with all his heart which made me cry even more. Akala ko ba may amnesia 'to? Ganun ba ang amnesia, nakakalimutan ang mga nasa utak pero hindi ang nasa puso? But NO. He doesn't love me anymore dapat. He's a part of the past already. I don't even know why I'm still hurting. I'm supposed to be moving forward by now. Pero bakit ba hindi ko magawa? I admit, I'm feeling something special for Kester. And I thought that that something is enough for me to forget these weird feelings for this guy. Pero bakit umiiyak pa rin ako? "Please.. Tell me the truth. I really want to know." I tried to push him. Pero ang lakas lakas niya. "Get off me, NOW." Nahimigan niya siguro sa pananalita ko na I am damn serious. Kaya he let go of me na. "Whatever you're thinking we are, you're wrong. Goodnight." Yun lang at umalis na ako. HIndi na rin naman niya ako hinabol pa. [b]BLAKE'S POV[/b] Mischa.. I know she's not just some random friend. I need to know the truth.. I f she doesn't wanna tell me, then I'll find it out myself. Nung nakita ko siya umiyak, I felt my heart flinch. At hindi ako susuko, [b][i]because I can feel that whatever I'm fighting for is so much bigger than anything the people around me are saying, rather, are making me believe..[/i][/b] [hr] [b]MISCHA'S POV[/b] The next day, maaga akong pumunta sa school. Lagi naman eh.. Nasa utak ko pa din yung kagabe. Urrgghh. This is super nakakainis na! :< Pagdating ko sa room, umupo na ako agad sa upuan ko, dumungaw sa bintana. Nasa likod ko mga bodyguards ko. At dahil naaalibadbaran ako, sila ang napagbuhusan ko ng inis ko sa mundo. "Pwede ba? Bakit ba hindi na lang kayo dun sa labas? It's not like anak ako ng presidente ng Pilipinas na kahit saan eh may chances of being shot or whatever. Tska wag nga kayong masyadong stiff. Slouch a little naman!" Nagkatinginan sila. At parang nanibago. I just don't do that kasi eh. "O. Aga-aga, init-init ng ulo." Si Coleen, kakadating lang. Narinig niya siguro yun. "I'm sorry.. Dun na muna kayo sa labas, please." I said sa mga bodygurads ko. Ang sama sama ko talaga. "Scam, prob?" I pouted. "Col, si Blake. For the nth time. Siya na naman prob ko." "What about him? Naalala ka na daw niya and he's claiming na kayo pa din?" I threw her a mad face tapos nagdiretso ng upo. Hindi ako nakatingin sa kanya habang kinkikwento ko sa kanya yung nangyayari. Dinagdag ko na din yung mga hinain ko about kay Kester. Pesteng buhay naman 'to o. "I am speechless, Scam." was all she was able to say. "It's ok. Gusto ko lang naman ng mapaglalabasan eh. Thank you ha." I smiled at her. "Anu ba! Kelangan pa ba ng thank you thank you? Naku naman. There's a reason why we're called "bestfriends", you know." I smiled more. She could really make me smile in between problemos. :] "Good morning, Mischa." Si Blake. Peste, kung makangiti 'to parang walang nangyari kagabi ah. In the corner of my eye, I saw Col look at me. "M-morning." I tried to smile. But it was a really awkward situation sa awkward din smile ko. He smiled again tapos umupo na siya sa upuan niya. This is just super weird. AYOKO NAAA!!! [b]BREAK TIME[/b] Nasa cafeteria kame. I, Col, Tyler. Yep, pumasok na si Tyler. Nung hindi siya pumasok, may inasikaso lang pala siya sa States. Malay ko ba dito. Secretive masyado. Hanggang dun lang nasagap kong chismis eh. Nakwento na din namin sa kanya yung angnyari kay Blake. Pati na din yung tungkol kay Kester. Tss.. Sa dalawang araw na nawala siya, dami na niyang na-miss! ) "Wala naman akong ganang kumain.." I whispered pero narinig naman nila. Nasa harap ko kasi silang dalawa. "Scam, don't think about him muna." Coleen said. "Excuse me. I'm not thinking about him!" "Not thinking about who?" Napatingin ako sa nagsalita. Umupo siya bigla sa tabi ko. "O, Blake, what are you doing here?" Si Coleen yun. Pero syempre medyo kumunot noo ni Blake kasi nga, dba, dbaaa! "Umm, Blake, this is Coleen, remember? And this is Tyler." Si Coleen, nag-smile. Si Tyler, nag-nod lng nang bahagya. "So anu ngang ginagawa mo dito?" Coleen. Persistent ah, dude. "Kaen, anu pa ba? Kayo lang naman kilala ko dito eh. Well, kanina, si Mischa lang. And according to her, you're my friends. Siya nga daw, friend ko forever eh. Right, Mischa?" He smiled. Ano 'to, nang-aasar?! Pestehan pala gusto ng lalakeng 'to eh. Pero anu bang magagawa ko kundi sabihing, "Uhh- Yeah." Napatingin lang sa kin sina Col at Tyler. "Kain o, Mischa." Binigyan ako ni Blake ng burger. At talagang binili pa niya ako? Anu ba, Blake, tama na nga! We're not friends, ok?! At least not anymore! Nakakabaliw na ang mga pangyayari! Bakit ko ba kasi sinabing magkaibigan kami?! SHOOT! Lalo pang gugulo ang tahimik kong buhay neto!

Last edited by micahgarcia (2010-05-21 11:36:10)