., Chapter XIII [ part two ]
"Darren.."
I need to strengthen my mind. Hindi pwedeng mauna ang conscience ko.
Napatayo si Darren mula dun sa kama ko. Lumapit ako sakanya. I hate to admit it, pero kailangan.
"JJ.. Are you ready to give me an answer?"
Tumango ako.
He gulped.
"What is your answer..?"
I don't want to say this.. I hate this feeling. Pero para na rin 'to sa kapakanan naming dalawa. Para wala nang masaktan pang iba..
"No."
He looked indeed surprised and lonely. I can't look at him in the eye.
"No.. Hindi.. Hindi kita gusto... I just see you as my brother."
"What?"
"What I say is true-"
"You can't expect me to believe that. Why? Do you like someone else? Someone like Kurt?"
"No! Of course not! I just see you the way I see him too! Don't make lies!-"
"You're the one who's making lies."
He found out..?
"Ano?"
"What you're saying is not true. That's enough."
"Pero nagsasabi ako ng totoo!"
"JJ, it's okay. I know you're not ready-"
"No! I'll never change my feelings for you! Hanggang dun na lang yun! Wag ka nang umasa pa! Maghanap ka na lang ng iba na mas babagay sayo! I'm not the one for you! I don't love you!"
Napatitig siya sakin. With loneliness in his eyes.
Did I say too much..?
Gusto kong bawiin lahat ng sinabi ko, pero he will think that I like him.. And that I won't let happen. Pero nasasaktan ko siya, and I'm hurt too.
"I see." he began speaking.
"Darren.. I.. I'm sorry.."
"You don't need to be sorry."
"Ha..?"
"It wasn't your fault. Pinilit lang naman kita e. Ako ang dapat mag sorry... Wag kang mag alala.. I'll not bother you anymore. Goodbye."
"Darren-"
I tried to call him back, but he silently went out. He didn't look at me. It hurts. Kahit na wala namang dahilan para masaktan ako, nasasaktan ako. And before I knew it, my tears are silently flowing down.
"Bakit.. Bakit ako umiiyak..-?"
I slowly sat down on the ground and wiped my tears away.
"Oh no. I can't be crying. Hindi 'to pwede..."
I wiped my tears away but it kept falling and falling. I guess I need to accept the fact that I'm hurt. At hindi ko na alam ang magiging kasunod nito..
--..--..--..--..
"We're home." Kurt silently said.
Napatayo ako mula sa couch.
It's been one and a half week. Nandito na yung mga katulong. Hindi na kami nagkikita ni Darren dahil nasa kuwarto lang siya lagi at hindi rin siya sumasabay saking kumain. Hindi ko na siya nakikita. And I miss him so much. Ayoko namang katukin siya sa kuwarto niya. I never thought that the word 'Goodbye' will hurt.
"Hi, Kurt. Mama."
I hugged Mommy Kate.
"So, how are you guys?" tanong ni Mommy.
"Ah.. We're... We're fine.."
"Did Darren do anything harsh?" Kurt asked.
"No! No! Of course not.. He's... He's nice..."
Ngumiti si Kurt.
"That's good. Nag aalala nga ako nung wala kami e." he added.
I smiled na lang. I've got nothing to say. Hindi ko pwedeng sabihin ang mga nangyari dito.
"Oh, where's Darren?" Mommy asked.
"Nasa kuwarto po."
"Tawagin mo."
"A-Ako po..?"
No way. No way!!
"Yep."
"I'll accompany you." offer ni Kurt.
Thanks Kurt, pero kahit na ba!!
"Come on." hinatak ako ni Kurt pataas.
"O-Okay.."
No choice.
Umakyat na kami at pagtigil namin sa kuwarto ni Darren. Kinabahan agad ako.
Kumatok si Kurt.
"Darren. Darren."
Bumukas yung pintuan. I saw his room, parang junkshop na. Di katulad nung dati.
"Ano? Ah.. Nandito ka na. O sige. Bye. Alam ko na e."
"Wait. P-Pinapatawag ka ni.. Ni Mama.."
I uttered with a shivering voice.
"Are you okay Lianne-?" Kurt asked.
Tumitig sakin si Darren na parang tutunawin na ako.
"Sige. Susunod na lang ako."
Tapos sinaraduhan na kami ng pintuan.
"What has gotten into him?"
"E-Ewan ko.. Tara na Kurt.. Umalis na tayo.."
Hinatak ko si Kurt.
It hurts. Tinitigan niya ako with cold eyes.
[b]DARREN'S POV:[/b]
I closed the door.
Damn. Bakit ba ganun..?
Iniwasan ko na nga siya at lahat pero nagpakita pa rin siya..
Kahit masakit sakin..
I slowly sat down and leaned on the door.
[b]The more I see her, the more I fall for her.[/b]
Last edited by gossipgirl03 (2008-12-30 22:15:46)