Pulang-pula na si Alexa sa galit. Si Kyla naman hawak parin ang kamay nito. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko. Pinikit ko ang mata ko, nagbabakasakaling panaginip lang ito lahat. Pero nang imulat ko ulit, ganun parin at walang pagbabago. My vision was blurry. Pakiramdam ko, umiikot na nun ang mga tao at ang paligid. Until.. __________ Marami akong naririnig na boses. Pakiramdam ko, sobrang busy nila na hindi nila ako naririnig. I tried to open my eyes pero ewan ko at bakit hindi ko mamulat. Siguro nga, pagod na talaga siya sa nakikitang mga bagay na nakaksakit dito o --> <3. "Kyla?" "Are you alright?" "Yeah.. did I.. did I collapsed?" "Oo.. haayy.. nakakainis talaga.." "Ayos lang yun.. thanks pala ha.." "Oh.. kai brought you here." "Huh?" "He did. Hmm, nabigla nga ako. Basta, nung natumba ka, bigla nalang siyang lumabas kung saan and carried you papunta dito." "Oh.. pakisabi nalang thank you." "You're afraid, right?" I just looked at her. "Takot ka sa pwedeng mangyari sa inyong tatlo no?" "Oo.. takot akong masira ang friendship namin ni Alex.. takot rin naman akong mawala siya sakin.." Pakiramdam ko, bigla namang kumurot and puso ko. Well, wala akong magagawa. That's fate. That's our fate. Hindi magiging kami kahit na kailan. "You're crying again.." Kyla said while wiping my tears. "Sobrang nasasaktan na ako e.." "Well, that's love. Hindi yan kumpleto kapag hindi ka nasaktan." "You're right." I smiled. "He's outside. Usap kayo, okay?" "But-" Bago pa ako makapagsalita, she went out na. I wiped my tears and displayed a smile. "Ayos ka lang?" he said at umupo sa gilid ko. "Yeah, thank you nga pala." "I'm sorry." "Sorry for what?" "I told her.." "Told her what?" "I love you." "Huh?! but you.. but you just said.. you don't like me and.." "You heard it?" "Well, yeah.. Sorry.." "You didn't finish what you were listening. I don't like you, because I love you." Pakiramdam ko hindi na ako makahinga. Halo-halo na yung nararamdaman ko. Takot, kaba, saya, nerbyos.. hindi ko na alam. Sobrang nalilito na ako. "How can you say that?" I said as tears filled my eyes again. "You really wanna know? Pano naman kasi.. tuwing magkasama kami ng bestfriend mo, ikaw ang pumapasok sa isip ko, kung kelan kita ulit makakausap. Kung kelan ko ulit makikita yung ngiti mo. Kung kelan ko ulit maririnig ang mga tawa mo. Ikaw yung lagi kong naiisip Diane. Alam kong hindi dapat, pero.. hindi ko alam kung bakit ganito ako. I texted you many times, pero di ka naman nagrereply. I called you, pero lagi kang may ginagawa. I felt I'm going insane." he said while holding my right hand. I looked at him kung sincere nga siya sa mga sinasabi niya. And yeah, ni isang bakas ng kasinungalingan, wala akong nakita. Huminga ako ng malalim at inalis ang pagkakatingin ko palayo sa kanya. "Diane.. tatanungin kita.." "Ano?" "May pag-asa bang mamahalin mo ako?" Nabigla ako sa itinanong niya. Ha? Ano sasabihin ko? "Pero.. hindi pwede-" "Ang tinanong ko lang, may pag-asa bang matutunan mokong mahalin?" Ito na ba yung oras na dapat akong magpakatotoo sa sarili at sa puso ko? Siguro.. this time, ako naman. [i] "Oo, mahal kita.."[/i]